بیچاره مادر ! گفتم : مادر ! گفت : جانم ! گفتم :درد دارم .
گفتا :به جانم . گفتم :خسته ام ! گفت :پریشانم .
گفتم :کجا بخوابم ؟ گفت :روی چشمانم . گفتم : گرسنه
ام ! گفتا: بخور نانم . ........واما یکبار هم نگقتم : های های
مادر من ! من خوبم . خوشبختم . شادم ..... یکبار هم
نگفتم . همه اش از درد گفتم ...... ....... همه اش از
رنج گفتم . ای وای مادرم .........ای وای مادرم !

---------------------------------------------------------------------------------------

او رفت . . .

به حرمت سالهای درازی که

              دستش به شاخة هیچ آرزویی

                                                           نرسید . . .

من ماندم

              با حسرت نرسیدن دستش به شاخة هیچ آرزویی !!

-----------------------------------------------------------------------

می‌ترسم؛ نه از تعقیب سایه و سنگ ،
نه از شب‌های بی‌مهتاب و زوزه‌ی گرگ ،
از آدم‌ها... از آدم‌ها می‌ترسم .
از آنکه با من می‌نشیند و برمی‌خیزد .
از آنکه هر صبح به سلامی و لبخندی پاسخم می‌گوید .
از دوست‌نمایان ...
از آنکه دوست می‌نماید می‌ترسم .
از همانان‌که ــ به قول فروغ ــ مرا می‌بوسند و طناب دار مرا می‌بافند ...
سال‌هاست که می‌ترسم.
از آدم‌ها می‌ترسم و می‌گریزم به خلوت.
به خلوتِ خالی از چشم
می‌گریزم و می‌ترسم از چشم‌هایی که خلوتم را می‌پایند …
می‌گویند هر کاری عقوبتی دارد ؛
عقوبت ریختن آبروی دیگران، عقوبت تمسخر، تحقیر و عقوبت شکستن دل .
تو بگو ... بگو من مبتلای کدام عقوبتم ؟
کاش در زمان پیامبری می‌زیستم ، از ترس‌هایم می‌پرسیدم و از عقوبت‌کشیدنم.
کاش ناگاه از جایی الهامم می‌شد که این درد که می‌کشم از کجاست !
......
من می‌ترسم از این همه دروغ ... از تزویر .
می‌ترسم از متنعّم بی‌درد که نفَس از گرما می‌آورد و لب به نصیحت و شماتت می‌گشاید.
حتی از تو...
راستی ای چشم‌های ناآشنا ! تو که ترس‌هایم را می‌خوانی... تو کیستی؟
کیستی ای چشم‌های پنهان ؟
از تو هم می‌ترسم .
اما گاهی می‌خواهم به تو بگویم.

 

----------------------------------------------------

دلم گرفته از این روزگار دلتنگی
گرفته اند دلم را به کـار دلتنگی
دلم دوباره در انبوه خستگی ها ماند
گــــرفت آینــــــه ام را غـبار دلتنگی
شکست پشت من از داغ بی تو بودنها
به روی شـــــانه دل مانـــد بار دلتنگی
درون هاله ای از اشک مانده سرگردان
نگاه خســـــــته مـــن در مدار دلتنگی
از آن زمان که تو از پیش ما سفر کردی
نشسته ایم من و دل کـــــنار دلتنگی
دگر پرنده احساس مــن نمی خواند
مگر سرود غم از شاخسار دلتنگی
بیا که ثانیه ها بی تو کند می گذرد
بیا که بگذرد این روزگـــــار دلتنگی

می دانم که دیگر هرگز نخواهی آمد.
------------------------

شنیدم که چون قوی زیبا بمیرد 

       فریبنده زاد و فریبا بمیرد

شب مرگ تنها نشیند به موجی

                                                رود گوشه ای دور و تنها بمیرد

در آن گوشه چندان غزل خواند آن شب

                                                 که خود در میاد غزل ها بمیرد

گروهی بر آنند کاین مرغ شیدا

                                                 کجا عاشقی کرد،آنجا بمیرد

من این نکته گیرم،باور نکردم

                                                 ندیدم که قویی به صحرا بمیرد

چون روزی ز آغوش دریا برآمد

                                                 شبی هم در آغوش دریا بمیرد

تو دریای من بودی،آغوش وا کن

                                                که می خواهداین قوی زیبا بمیرد