خیلی روز بدی داشتم . از صبح تا حالا همش کسلم . حوصله هیچ کاری هم ندارم . فقط بیخودی وقت تلف کردم . دیشب با آقای همسر حرفم شد . البته می دونم بی تقصیر نبودم  ولی اونم بی تقصیر نبود . آخه هر وقت من می خوام راجع به یه موضوعی صحبت کنم و هر چقدر هم سعی می کنم که منطقی باشم طوری حرف بزنم که ناراحت نشه . نمیشه . اصلا حرفهای منو نشنیده می گیره . منم خوب خیلی عصبانی می شم . نمی تونم خودمو کنترل کنم و آنچه که نباید بشه می شه .

امروز صبح طبق معمول براش شیر گرم کردم ولی نخوره رفته بود . تازه اصلا خداحافظی هم ازم نکرد . سر کارم که بودم بهم تلفن نزد . منم بهش تلفن نزدم . آخه همیشه منم که کوتاه میام . یعنی اگه من باهاش آشتی نکنم حتی اگه یه ماهم بگذره باهام حرفم نمی زنه تازه وقتی هم که من میرم پیشش منو از خودش دور می کنه و می گه برو راحنم بذار . وای این دفعه دیگه حاضر نیستم کوتاه بیام می خوام ببینم این دوست داشتن که میگه چقدره.

آخه می دونی آقای همسر (علی)

با این دوست دارم هایی که میگی

هر روز توقعاتم ازت بیشتر می شه

واسه همین زود به زود ازت دلگیر می شم

چون به نظر من کسی که اینهمه یکی دیگه رو دوست داره

باید برخوردش باهاس بهتر از این حرفا باشه .

باید نسبت بهش بیشتر احساس مسئولیت کنه

 

نمی دونم چقدر برات اهمیت دارم . ولی کاش اونقدر اهمیت داشتم که هر از گاهی به این وبلاگمون سری می زدی میدیدی تو این دل بینوای من چی میگذره .

نا سلامتی این وبلگ مال دوتامون بود . اولش که این وبلگ رو ساختم فکر می کردم بعضی وقتها تو هم می آیی و نوشتن که هیچ سر میزنی . بهانه هم نیار چون اگه بخوای شبها که داری سایتهای خبری رو می خونی یک دقیقه هم وبلاگ منو بخونی .

این وبلاگ بجای وبلگ دوتاییمون تبدیل شده به جایی که من حرف دلمو تنهایی توش بنویسم . حالا معلوم نیست کسی بیاد بخونه یا نه . ولی همین که حرف دلمو می زنم و خالی می شم  کلی .

عیب نداره . با لاخره باید یه جوری با زندگی کنار اومد دیگه . تو هم کم کم به من عادت می کنی . یه جوری باهام کنار میایی و مجبوری بگی دوسم داری .

 

می دونی الان چه حسی دارم

اوج بی احساسی شدید

گیجی

احساس پوچی

دیگه هیچ کی دوسم نداره