لیلای من

لیلی من عزیزم  از خواب برخیز
شکر خندی بزن شوری برانگیز.
گل اقبال من ای غنچه ناز
بهار آمد تو هم با اوبیامیز.

لیلی من  بهترینم آغوش واکن
که از هر گوشه گل آغوش واکرد.
زمستان ملال انگیز بگذشت
بهاران خنده بر لب آشنا کرد.

لیلی من عشق من صحرا هیاهوست
چمن زیرپروبال پرستوست.
کبود آسمان همرنگ دریاست
کبود چشم تو زیباتراز اوست.

لیلی من همسر عزیزم چون خنده صبح
امیدی میدمددر خنده تو
به چشم خویشتن می بینم از راه دور
بهاردلکش آینده تو